Voordat wij aan onze reis begonnen, kregen we regelmatig de vraag wat we 4,5 maand in Zuid Oost Azië zouden gaan doen. Dat was toch veel te lang of zouden we niet al heel snel Azië klaar zijn? Daar eten ze toch alleen maar rijst en noodles? Trekken jullie dat wel 4,5 maand lang, enz enz enz....?! 2 maanden geleden zouden we inderdaad gezegd hebben dat 4,5 maand Azië veel te kort was, maar hoe dichterbij de datum 15 oktober kwam, hoe meer wij gingen uitkijken naar Australië en is 4,5 maand Azië inderdaad lang genoeg.

Op 29 september zijn we weer met ze drieën herenigd in Jogjakarta, Java en kon onze reis door Indonesië verder gaan. Maarten en Talya hadden al een drie daagse trip naar de Bromo vulkaan en Ijan crater geboekt en ik wilde daar graag bij aansluiten. Dit betekende wel dat ik in de middag van 29 september zelf een tripje naar Borobudur moest regelen. Na enige navraag in het hotel was de enige mogelijkheid om samen met de 'chefkok' een één uur duurende scootertocht te maken. Waarom ook niet? Laten we dan maar gelijk het echte Indonesië ervaren en ben ik achterop gesprongen. Terwijl Maarten en Talya Borobudur 's middags al gezien hadden, kwam ik een half uurtje voor zonsondergang aan, prachtig! Borobudur is een groot tempel complex ten noorden van Jogjakarta en ze vergelijken het met Angkor Wat in Cambodja. Omdat wij Angkor Wat ontzettend indrukwekkend vonden, viel Borobudur eigenlijk een beetje tegen. De tempel is nog steeds prachtig, maar valt in het niets vergelijkend met Angkor Wat.

De volgende morgen zijn we om half 9 van Jogjakarta vertrokken naar een dorpje vlakbij de Bromo vulkaan. Dit betekende wel een hele dag reizen in een busje zonder airco en hele slechte wegen. Slechte wegen waren we weleens eerder tegen gekomen in Vietnam, Laos en Cambodja, maar een busjes zonder airco, waar het ruim 30 graden is, was toch even wennen. Na een volle dag reizen kwamen we aan bij onze overnachtingsplek en dit was niet meer dan een kaal hotel met een paar kamers. De volgende ochtend staan we om half 4 op om het de zonsopgang te bekijken vanaf het viewpoint en om daarna de vulkaan van dichtbij te zien. Talya en ik besluiten de klim naar boven per paard te doen. Maarten niet gezien en loopt, velen malen sneller dan onze paarden, de vulkaan op. De rand van de vulkaan is alleen per trap bereikbaar, maar als je éénmaal boven bent heb je een prachtig uitzicht in de rokende vulkaan. Ja de vulkaan is nog steeds actief! Je staat letterlijk op de rand van de vulkaan en één misstap en ze vinden je nooit meer terug. In Nederland zou dit uiteraard zo verboden als wat zijn, maar hier kan en mag alles. Na deze erg vroege ochtend trip is het tijd om opnieuw de bus in te stappen en onze weg te vervolgen naar een National Park in de buurt van de Ijan crater. We hebben wederom een kort nachtje en om dezelfde tijd als de dag ervoor staan we op om naar de voet van de crater te gaan. Om daadwerkelijk een prachtig uitzicht te krijgen over de crater, dien je een 3 kilometer lange hike te maken. 3 kilometer neemt normaliter weinig tijd in beslag, maar doordat deze stijl omhoog gaat doen we er iets minder dan een uur over. Hoe hoger je komt, hoe viezer de lucht wordt. Een combinatie van rotten eieren en vuurwerk. Het uitzicht is werkenlijkwaar nog mooier dan bij de Bromo vulkaan en we hangen, ondanks de lucht, zeker een uur rond op de rand van de crater. Na deze tocht worden we met de bus naar de ferry gebracht, welke ons binnen een uur naar het volgende eiland brengt; Bali!

We verblijven één nacht in Kuta om de volgende nacht de bus, ferry, bus en boot te nemen naar de Gili eilanden. Even waren wij vergeten dat er een uur tijdsverschil is tussen Java en Bali en hadden we dik de bus gemist als we de avond ervoor niet om een wake up call hadden gevraagd. Talya en ik waren natuurlijk alweer gepikeerd dat ze ons een uur te vroeg belde en na Maarten aangespoord te hebben terug te bellen bleek toch echt dat we er alla minuut uit moesten om tijdig klaar te staan. Daar gaat je extra uurtjes L De Gili eilanden zijn 3 kleine eilandjes voor de kust van Lombok en zijn de laatste jaren erg in opkomst. Wij verbleven op Gili Trawangan het grootste eiland van de drie, maar tevens ook het gezelligste eiland. Op maandag, dinsdag en vrijdag staan de avonden in het teken van feest en overdag hangen we bij het zwembad of maken we wederom een paar funduiken. Maarten besluit om 2 extra specialisaties te doen en is vanaf nu bevoegd om naar 40 meter te duiken en mag tevens met Nitrox duiken. De samenstelling van Nitrox is anders, waardoor je langer (niet dieper) onderwater kan blijven. Helaas vallen voor Talya en mij de funduiken een beetje tegen (iets te verwend de afgelopen maanden) en besluiten we het bij twee duiken te houden. Maarten daarentegen is druk met zijn specialisaties dat zijn 3 dagen erg leuk en leerzaam zijn.

Op zaterdag 8 oktober is het tijd om terug te gaan naar Bali, er is bezoek uit Nederland!! Samen met Maarten zijn ouders zullen wij de laatste 7 dagen van ons Azië avontuur doorbrengen in Sanur ten oosten van Denpasar (de hoofdstad van Bali). Omdat we beide inmiddels al enige tijd met Talya reizen vinden we het leuk als zij ook nog de laatste dagen bij ons blijft. Een extra bed is zo geregeld en met ze 5en hebben we een heerlijk, gezellige week in Segara Village. Woensdag 12 oktober besluiten we om een dagje op pad te gaan naar Ubud. Ubud is het centrum van Bali en wordt gezien als een artistiek dorp. We bezoeken hier tevens het monkey forest. De apen zijn hier erg brutaal en na niet al te lange tijd heb ik de eerste aap op mijn schouders zitten of aan mijn arm hangen. Voor de zonsopgang rijden we naar Tanah Lot, ten noorden van Kuta. Hier ligt een tempel in zee en heb je adembenemend uitzicht als de zon onder gaat. We sluiten de avond af met een lekkere hapje in het Hard Rock Cafe.]

Donderdag 13 oktober zou voor Talya en mij in het teken staan van een dagje shoppen in Legian & Kuta, waar Maarten, Yvonne en Lex lekker bij het zwembad blijven. Talya gaat 's ochtends al eerder weg voor een cursus (iets in de zin van verbeter je leefgewoonte), Maarten, Yvonne & Lex zijn in onderhandeling over 2 leren tassen en ik zit in onze kamer het e.e.a. te lezen over Australie. Dan opeens iets voor 11en begint de grond te beven en lijkt het in eerste instantie of er een hele zware vrachtwagen voorbij komt. Gezien het feit dat wij geen weg naast onze kamer hebben liggen, begrijp ik al snel dat het niet gaat om een zware vrachtwagen, maar om een aardbeving. De eerste seconde stond ik even aan de grond genageld. Aardbeving? Zeggen ze normaal gesproken niet dat je in de badkuip moet gaan liggen of in de deurpost moet gaan staan? Ik besluit gewoon even naar buiten te lopen, zoals velen andere in het resort en tevens het personeel doen. De beving stop en het personeel en de lokale bevolking rent naar de zee om deze te controleren. Tsunami/aardeving center wordt gebeld, maar de beving is de diep en niet krachtig genoeg om een Tsunami waarschuwing af te geven. Een beving van 6,2 op de schaal van richting, 150 kilometer ten zuiden van Bali op een diepte van 61,3 kilometer. Niet de zwarte beving in de Bali geschiedenis, maar hij komt wel in aanmerking voor een zware in Bali begrippen. Her en der is er wat schade en zijn er wat gewonden, maar gelukkig blijkt alles uiteindelijk enorm mee te vallen. Wij hadden allemaal nog nooit een aardbeving mee gemaakt en daardoor sta je wel even vreemd te kijken. Weird en een beetje spooky!

Vrijdag een nieuwe poging voor zon, zee en zwembad en tevens hebben wij extra gezelschap genaamd; Bart! Dit is inmiddels de 4e keer dat we hem tijdens onze reis zien. Hij is de avond ervoor op Bali aangekomen i.v.m. zijn broer die overkomt. Extra leuk om nog even een avondje met zijn vieren Kuta in te gaan voor een gezellige avond uit.

Afgelopen zaterdag 15 oktober was het dan toch echt tijd om afscheid te nemen van Yvonne en Lex, maar ook van Talya. Yvonne en Lex vlogen de dag na ons weer naar huis en Talya zal op 18 oktober naar Vietnam vliegen. Bart vlieg begin november weer terug naar Australië en we sluiten dan ook niet uit dan we hem ergens onderweg nog gaan tegen komen.

131 dagen, bijna 19 weken, 4,5 maand, 7 landen en 1 continent zitten er nu op! We zijn in het land Down Under, een nieuw continent, een nieuw avontuur, welke verbazingwekkend genoeg op Bali International Airport al begon met een kleine tegenslag! Hierover houden we jullie nog even in spanning. We gaan eerst eens even acclimatiseren in dit westerse land!

Cheers mate! X

PS: Yvonne en Lex bedankt voor alles! We hebben genoten :-)