Rapa Nui, Isla de Pascua ofwel het Paaseiland

Na een 6 uur durende vlucht, wederom het horloge zetten naar een tijdsverschil van 7uur met Nederland zetten we voor het eerst voetstap op Zuid Amerikaanse bodem. Wel in het bijzonder op het Paaseiland waar we voornamelijk voor de Maoi beelden komen die verspreid staan over het eiland. Ondanks dat het Paaseiland bij Zuid Amerika hoort, voelt het nog niet of we in het continent beland zijn.

Het Paaseiland is een Polynesisch eiland in de grote Oceaan, dat behoort bij Chili en een aparte provincie is. De hoofdstad en enige stad op het eiland is Hanga Roa. Het eiland is met 163 km2 ongeveer even groot als Texel en is één van de meest geïsoleerde bewonende eilanden ter wereld. Het dichtstbijzijnde bewoonde eiland, Pitcaim, ligt op ongeveer 2075 kilometer. De naam Paaseiland werd gegeven door Jacob Roggeveen, die op paaszondag, 5 april 1722 het eiland aandeed. Het Paaseiland is zoals gezegd bekend vanwege de bijzondere Moai beelden, die rondom het eiland langs de kust staan. Sommige van deze beelden zijn zo groot, dat het een mysterie is hoe ze gemaakt, vervoerd en opgericht zijn.

Wij verblijven 6 dagen op het Paaseiland en kamperen 6 nachten op een camping op 5 minuten lopen van het 'centrum'. Omdat we pas 's middags aankomen, besluiten we om rustig door het kleine centrum te lopen en uit te zoeken wat we de komende dagen kunnen doen. We besluiten al snel om onze padi certificaten weer te gebruiken en gaan op onze 2e dag een duik maken. Ondanks dat het zicht meer dan 40 meter is, is de stroming ontzettend sterk en is er bijna geen vis te zien. We maken de kortste duik in maanden en hierdoor besluiten we om het bij één duik te houden.

Op dag 3 verlaten de camping om de bekendste crater van het Paaseiland te beklimmen. De temperatuur is extreem warm en vochtig en omdat we dit na Nieuw Zeeland niet meer gewend zijn besluiten we om tegen 4en ons aan de klim te wagen. In ongeveer 1,5 uur tijd bereiken we de top en hebben we ontzettend mooi uitzicht over het gehele Paaseiland en de crater. Vanaf het begin worden we bijgestaan door een nieuwe vriend ofwel een lokale herdershond. Op dag 5 besluiten we een autootje te huren en onze dag rondom het eiland te besteden. We rijden van bezienswaardigheid, naar bezienswaardigheid en komen op de meest bijzondere plekken. Het ene Maoi ligt in stukken op de grond terwijl het andere nog intact rechtop staat. We maken korte wandelingen en rijden langs de ruige kustlijn van het Paaseiland.

We vallen met onze neus in de boter, want precies in deze periode vind het belangrijkste festival van het eiland plaats; De Tapati, waarbij twee dames strijden om de titel van koning van het komende jaar. Tussen al het bijzonders van het Paaseiland door hebben we verschillende dansoptredens en verkleedpartijen gezien. Een bijzondere gebeurtenis, waarvan wij een deel hebben mogen meemaken.

Na 6 dagen genoten te hebben van het mysterieuze Paaseiland vertrekken wij op 13 februari met een tussenstop op Santiago de Chile naar Rio de Janerio.

Tahiti, Frans Polynesië

Nog 2 dagen te gaan en dan verlaten we het 2e continent van onze reis; Oceanië. Op 5 februari vliegen we van Auckland naar Tahiti, Frans Polynesië. Bij de incheckbalie komen we Kathrin en Ronald tegen, wie we voor het eerst ontmoet hebben in Laos. Doordat ik ze tevens tot twee keer in Nieuw Zeeland ben tegen gekomen, wisten we inmiddels dat we op dezelfde vlucht naar Tahiti zaten en ook in hetzelfde hostel verbleven. Bij het instappen kwamen we alle vier al helemaal in de Frans Polynesië sfeer en kregen we allemaal een witte bloem om in ons haar te doen. Met een gezellige tropisch muziekje kon de 4 uur durende reis naar de hoofdstad Papeete beginnen.

Frans Polynesië is een Frans overzees 'land' in de zuidelijk Stille Oceaan. Frans Polynesië bestaat uit 128 eilanden met Tahiti als bekendste eiland. Het De eilanden zijn van vulkanische oorsprong, zijn rijk begroeid met prachtige natuur en omringd met zandstranden en azuurblauwe lagunes. Frans Polynesië ligt ten oosten van de datumgrens. Waar Tahiti ongeveer halverwege California en Australië ligt. Tahiti, het grootste en bekendste eiland van Frans Polynesië, wordt ook wel het eiland van de liefde genoemd. Met een ongerepte jungle, watervallen, canons, rivieren, stranden, lagunes, tempels en tiki-beelden. Het eiland bestaat uit twee vulkanen die met elkaar zijn verbonden. Ook wel Tahiti Nui (groot eiland) en Tahiti Iti (klein eiland) genoemd.

Maanden lang hebben we voor de Nederlandse tijd geleefd; 6 uur, 7 uur, 8 uur, 8,5 uur, 9, uur, 10 uur, 12 uur en nadat we met deze vlucht de internationale datumgrens zijn gepasseerd leven we opeens 11 uur achter op Nederland. We vertrekken op zondag 5 februari om 17:00 uur, maar landen op zaterdag 4 februari omstreeks 22:00 uur. 2012 is een schrikkeljaar en met een dag terug in de tijd, beleven wij 5 februari 2 maal en bestaat ons jaar 2012 uit 367 dagen. Een bijzondere passage in onze reis!

Als we voet zetten op het internationaal vliegveld van Tahiti worden we getrakteerd op een Frans Polynesische dans op wederom een gezellig tropische muziekje. Omdat Frans Polynesië onder Frankrijk valt hebben we als Europees paspoort houder een makkie en mogen we zonder extra rompslomp van visums en stempels snel doorlopen bij de douane. Na onze bagage opgehaald te hebben, blijkt ons beeld van de hoofdstad in ieder geval niet te kloppen. Papeete is een smerige, stinkende en chaotische stad en we zijn blij dat onze transfer al klaar staat. We worden binnen 25 minuten naar ons hostel ten zuiden van Papeete gebracht. We slapen toevallig met Katrin en Ronald, plus een Fransman van dezelfde vlucht in een nieuw villaatje, waarvan wij de eerste 'bewoners' zijn. Je ruikt de verf nog, er is maar één sleutel en het warme water is ook ver te zoeken. We drinken nog iets met ze 5en, voordat we uitgeteld ons bed induiken.

De volgende dag blijkt wel degelijk dat Tahiti ook zijn rust heeft en kun je de golven horen als we wakker worden. De vogels fluiten er vrolijk op los en je kunt de kokosnoten zo uit de boom plukken. Na een heerlijk Frans ontbijt met vers stookbrook, wordt het tijd om een dagje te relaxen. We besluiten eerst met onze roomies naar de supermarkt te gaan. Een supermarkt waar je qua hygiëne niet echt vrolijk van wordt en uit de extreem hoge prijzen blijkt dat we de komende 2 dagen maar op vegetarische spaghetti en instant noedels moeten leven. Na de dagelijkse boodschappen zoeken we wat verfrissing aan het enige witte zandstrand van Tahiti. Heerlijk warm water en een fijn zonnetje, maar doordat we precies in het regenseizoen zijn, vallen onze plannen na ongeveer 45 minuten letterlijk in het water.

Op onze 2e en tevens laatste dag op Tahiti besluiten we samen met Kathrin en Ronald een auto te huren. We rijden door prachtige natuur, zien we mooie watervallen, krijgen we genoeg mee van het dagelijkse leven van de mensen op Tahiti en zien we eindelijk de echte Franse supermarkten voorbij komen. We kunnen het dan ook niet laten om even een kijkje te gaan nemen. En inderdaad nog meer stokbrood, paté en andere bekende fransen namen komen langs. Nadat we een fantastische gezellige dag hebben gehad, pakken wij onze backpackers weer in en brengen Ronald en Kathrin ons naar het vliegveld.

Tahiti, Frans Polynesië en het tweede continent Oceanië zitten erop! Onze vlucht naar het absoluut onbekende Zuid Amerika staat te wachten, met als eerste stop; Paaseiland!

Op weg naar het onbekende;

Na het prachtige Zuidereiland, had ik nog 17 dagen te gaan op het Noordereiland van Nieuw Zeeland. Tevens was dit de plek waar ik na ruim 4 maanden mijn vriendinnetje Fiona en haar Nieuw Zealandse vriend Richard weer zou zien. Ze kwamen mij op de avond van 19 januari ophalen bij het hostel in het centrum van Wellington en nadat ik afscheid had genomen van Charlotte en Marjolein zijn we naar een buitenwijk van Wellington gereden. Hier werd ik hartelijk ontvangen door de broer van Rich, David, zijn vrouw Marina, de zus van Rich en haar man. We verbleven de komende nachten in het huis van David en Marina. Na 3 gezellige dagen in Wellington doorgebracht te hebben, begonnen we op 22 januari met onze 1e roadtrip door het Noordereiland. De eerste stop was Hastings, waar we samen met A.J. (één van de mannen uit Maleisië) 's avonds bij de lokale pizzeria gingen eten. Na een gezellige avond ging onze trip verder naar Napier, waar we mochten overnachten bij vrienden van Rich.

De dag erna vervolgende we onze trip via Taupo naar Rotarua. 's Middags gaan we in Rotarua Luge. Met een soort van combinatie tussen een slee en een kart racen we via meerdere tracks de berg af. Uiteraard gaat dit niet zonder slag en stoot en proberen we elkaar constant van de route af te duwen. Helaas blijkt de mannelijke geslacht toch net even iets beter te zijn en zien Fiona en ik voornamelijk de zijkant en/of het gras van de baan.

Toevallig waren Charlotte en Marjolein ook weer in Rotarua en heb ik nogmaals en gezellige avond met hun in de hostelpub doorgebracht. Na overgehaald te zijn door de barman begonnen we die avond met een pubquiz. Ervaring uit Australië leert dat ik daar niet goed in ben, gezien we daar als groep ener laatste werden, maar wie niet wacht wie niet wint. Nadat 'cheesy' ons team 'The Dutchies' hadden genoemd begonnen we met 12 teams aan de eerste ronde. Het benoemen van misvormde celeberties was absoluut niet ons sterkste punt en met 2 uit 10, begonnen we als laatste aan de 2e ronde. Met behulp van internet op onze telefoon gingen de 2e, 3e en 4e ronde ons heel goed af. Valsspelen deed inmiddels iedereen, maar toen het bij de 5e ronde aankwam op je muziekkennis uit de jaren negentig was het voor velen teams gedaan met de pret. Gelukkig hadden wij inmiddels gezelschap gekregen van Ruth en Helen. Deze twee gezellige meiden reisde ook met de Kiwibus op het zuidereiland, en zij waren extreem goed in het benoemen van de nummers. Zo begonnen we als laatste, maar werden we eerste aan het eind van de avond. De prijs; 4 overnachten in een hostel in Auckland of Taupo & en een bartap van $ 50,-.

De dag na onze beruchte overwinning, vertrok ik met Fiona en Rich naar Wai-O-Tapu (Thermal Wonderland) Rotarua e.o. staat bekend om het gebied met veel geothermische activiteit van vulkanische oorsprong. Aan deze geothermische activiteit dankt Rotarua zijn toerisme. Elke jaar komen duizenden toeristen naar Rotarua om verschillende vulkanische activiteiten te aanschouwen. De stad staat volgens velen bekend als de mooiste staat van Nieuw Zeeland, maar de staat blijft vooral in je herinnering hangen vanwege de stank naar rotte eieren en zwaveldioxide. Wai-O-Tapu staat o.a. bekent om haar betrouwbare Lady Knox geiser. Deze geiser spuit iedere dag om 10:15 uur water en stoom tot 20 meter de lucht in. Via 3 verschillende tracks kom je bij craters en andere vulkanische activiteiten. De verschillende kleuren brengen een mooi contrast door het park heen. Nadat we een paar uur in de lucht van rottende eieren hebben gewandeld vinden we het tijd om onze weg naar het noorden te vervolgen en een overnachtingsplek te vinden in Tauranga.

Na Tauranga gaan we via de Bay of Plenty naar Coromandel, waar we een paar uur aan het strand liggen bij Hot Water Beach. Eenmaal per dag kun je hier een gat graven en je eigen heet water pool creëren. Hierna doen we bij Whitianga een track naar Cathedral Cove, waar we prachtig uitzicht hebben over verschillende baaien van de oostkust van het Noorder Eiland. Na 5 dagen door een gedeelte van het Noorder Eiland gereisd te hebben, keren we terug naar Wellington. We hebben namelijk het één-jarige huwelijks feestje van David en Mariana te vieren. Mariana is van Braziliaanse afkomst en we kregen dan ook een echt Braziliaans feestje/maaltijd voorgeschoteld.. Een kleine voorbereiding voor mijn Brazilië avontuur in februari.

Op maandag vertrekken we voor onze tweede roadtrip naar New Plymouth. Vanuit hier gaan we via the forgotte world highway naar Whangamomona. Deze weg doet zijn naam eer aan, hij gaat door een landschap met nederzettingen waar je je in de 19de eeuw waant. Whangamomona is de grootste nederzetting op deze route en heeft zich uitgeroepen tot een vrije republiek. Er staat een prachtig hotel in western stijl en wat houten huizen. Wij gaan naar het hotel binnen om een kop koffie te drinken. De hele gelagkamer hangt vol met foto's van rugby teams. Het blijkt dat Whangamomoa 60 inwoners heeft, en dat het mannelijke deel bijna allemaal rugby speelt. Ieder jaar wordt er van het team een nieuwe foto gemaakt die een plaatsje krijgt in de gelagkamer van het hotel. In 2005 is het hotel uitgeroepen tot plattelands hotel van het jaar. Nadat we een paspoort stempel hebben gehaald vervolgen we onze weg naar Waitomo. Hier willen we graag black water raften, maar omdat we wat aan de late kant zijn kunnen we dat voor die dag wel vergeten. We besluiten nog 2 uur noordelijker te rijden om 's avonds met vrienden van Rich in Auckland te verblijven.

De laatste 2 dagen brengen we met z'n drieën door in the Bay of Islands. Via een off road track over 90 mile beach rijden we naar het 'noordelijkste' puntje van Nieuw Zeeland; Cape Reinga.
Cape Reinga wordt beschouwd als de scheiding tussen de Tasman Zee in het westen en de Grote Oceaan in het oosten. Vanaf de vuurtoren is het mogelijk om te kijken naar de Tidal Ras. Omdat de twee zeeën botsen, creëren ze onrustig water. De stroming die hierdoor ontstaat is een bijzonder schouwspel om te zien. De cape wordt vaak ten onrechte benoemd als het noordelijkste puntje van het Noordereiland, tevens dus het vasteland van Nieuw Zeeland. Echter, de Noordkaap van 's Surville Cliffs, 30 km ten oosten van Cape Reinga is officieel het noordelijkste puntje. Op vrijdag 3 februari is het tijd om voor langere tijd afscheid te nemen van Fiona en Richard en voeg ik mij in het hostel in Auckland bij Maarten. Maarten en ik zullen de komende 10 dagen samen via Tahiti en Paaseiland naar het vaste land van Zuid Amerika reizen.

De 5 weken Nieuw Zeeland zitten erop! We gaan nu samen weer het avontuur van de Grote Oceaan aan!

Kia Ora..............

One ring to rule them all

Kia Ora,

Voor ons beide zat op 3 januari de 2,5 maand Australië erop. Nadat we elkaar ruim een maand niet gezien hadden, stapte we samen het vliegtuig in naar het volgende land in Oceanië; Nieuw Zeeland. De vlucht bracht ons in ongeveer 3,5 uur van Melbourne naar Auckland en toen we eenmaal aanstalten maakte om te gaan landen, zag je al gelijk het verschil met Australië. De kustlijn van Oost Australië is vooral strand, strand, strand. De kustlijn van Nieuw Zeeland zag er ruig uit, veel rotsen, steile afgronden, heuvels en het is vooral heel erg groen. De aankomst in Nieuw Zeeland betekende gelijk een nieuwe opsplitsing. Maarten zou vanaf Auckland, via het gehele Noordereiland, via een loop naar Queenstown en Christchurch in het Zuidereiland reizen. Ikzelf had 4 uur later een vervolg vlucht naar Christchurch op het Zuidereiland.

Nieuw Zeeland; het land van de film trilogie Lord of the Rings, is het meest geïsoleerde land ter wereld en het dichtstbijzijnde land is Australië op ongeveer 2000 kilometer ten westen. Ten noorden vind je o.a. de eilanden Tongo, Nieuw Coledonië en Fiji. De enige landmassa ten zuiden van NZ is Antarctica. Het land is ongeveer 8x groter dan Nederland en bestaat uit voornamelijk de 2 belangrijkste eilanden; Het Noordereiland en het Zuidereiland. Het land heeft ongeveer 4 miljoen mensen, waarvan ongeveer 1 miljoen mensen op het Zuidereiland leeft en de rest op het Noordereiland. Geinig feitje Nieuw Zeeland heeft meer dan 50 miljoen schapen rond lopen.

Om iets voor 9 's avonds heb ik mijn ongeveer 1 uur en 15 minuten durende vlucht naar CHCH. De stad met de meeste aardbevingen ter wereld. Eén van de redenen van de velen aardbevingen in Nieuw Zeeland is omdat het land in de beruchte ring of fire valt. De ring of fire is een ringvormig gebied rondom de Grote Oceaan. Door de verschuivingen van de tektonische platen ontstaan de bevingen die eveneens weer invloed hebben op een andere natuurverschijnsel; de vulkanen. Op het Noordereiland zijn 3 vulkanen nog regelmatig actief. Het gebied loopt van Nieuw-Zeeland via enkele eilandengroepen naar Indonesië, de Filipijnen, Japan, de Koerilen, Kamtsjatka, Alaska, en de westkust van Canada, de Verenigde Staten van Amerika, Mexico en Midden- en Zuid-Amerika. Van alle vulkanen in dit gebied zijn er zo'n 128 actief en gelden er 65 als gevaarlijk. De gordel rond de Grote Oceaan, onderdeel van de Ring of fire, loopt over een lijn met een lengte van 40.000 kilometer, die zich uitstrekt van Sumatra tot Flores in Indonesië. Op deze plaats schuift de Australische plaat met een snelheid van ongeveer 6 centimeter per jaar onder de Eurazische plaat. In deze zone neemt men veel vulkanisme en aardbevingen of zeebevingen waar. En dan kom ik nog even terug op de aardbeving die ik in oktober op Bali heb meegemaakt. Deze had tevens te maken met the Ring of Fire. In de nacht van 3 op 4 september 2010 kreeg CHCH te maken met een beving van 7.1/7.4 op de schaal van richter. Het epicentrum van de aardbeving lag op ca. 10 km diepte en ca. 40 km van het centrum van CHCH. Sinds de zware aardbevingen van 3 februari 1931 in Napier (Noordereiland) was dit de zwaarste beving ooit in Nieuw Zeeland gemeten. Hierbij liepen vooral in het centrum van de stad, veel gebouwen schade op. Op de beruchte dinsdag 22 februari 2011 werd CHCH en tevens de rest van de wereld opnieuw opgeschikt met een aardbeving van 6,3 op de schaal van richter. Hoeveel de aardbevingen minder krachtig was dan degene in 2010, vielen er dit keer meer dan 150 doden en was de schade aanzienlijk groter. Zeker 800 historische gebouwen zijn verwoest en centrum is een jaar later nog steeds hermetisch afgesloten en is bestempeld met de RED ZONE/DANGER ZONE. Een jaar later lijkt CHCH een spookstad en ziet het er naar uit dat dit ook nog niet snel veranderd. Omdat de grond zo onstabiel is, kunnen ze nog steeds weinig actie ondernemen en ziet het grootste gedeelte van de stad er nog steeds uit als even na de aardbeving. Inmiddels heeft CHCH na 22 februari 2011 te maken gehad met duizenden naschokken. De dag voor mijn aankomst waren er bijvoorbeeld 48 naschokken in 24 uur tijd. Het is bijna verrassend als je in CHCH bent en geen aardbeving meemaakt. Meerdere malen stond ik dan weer even raar te kijken toen de grond onder mijn voeten begon te trillen.

Op donderdag 5 januari was het zover om met mijn rondreis over het Zuidereiland te starten. Ik zou 15 dagen met de Kiwi Experience rondreizen. De Kiwi Experience is een soort tour. 's Ochtends vertrek je met een grote touringcar en andere backpackers naar de volgende stop. Onderweg stopt de bus bij mooie spots, voor een korte of lange wandeling, mooie lookouts, national parken e.d. Tevens zorgen zij ervoor dat je bepaalde activiteiten kunt doen, zodat je ook genoeg afwisseling hebt en niet te lang in de bus doorbrengt. De chauffeurs (aparte types, echte kiwi's) vertellen regelmatig iets over het land, de plaatsen waar je stopt of de activiteiten. 's Avonds stop de bus en is er altijd tijd voor een 'klein feestje' of als je daar niet voor in bent een rustig en vroeg avondje in je bed. Een belangrijk motto; niets moet; alles mag en je kunt zelf bepalen hoelang je over een bepaalde route doet. De route dit ik had gekozen duurde minimaal 11 dagen, met een minimale stop van 2 dagen in Franz Josef en Queenstown. Ik had dus iets meer tijd om ergens langer te blijven.

Via Kaikoura aan de westkust en Kaiteriteri ten zuiden van het Abel Tasman National Park kwamen we op zaterdagavond aan in Westpoort. Na een 'klein' kampvuurtje op het strand van Westpoort en een bijzonder avondje in de kroeg werd het op zondag tijd om via de ruige westkust naar het zuiden af te zakken. Iets ten zuiden van Westpoort kun je the Cape Foulwind Walkway lopen. Een schitterende wandelroute langs de kust lijn met halverwege een schattige seal colony. De reis werd vervolg naar de beruchte pancake rocks en blowholes, gevormd door eeuwelange zee en wind erosie. Aan het eind van een indrukwekkend dag kwamen we aan bij Lake Mahinapua. Even waande we ons in een scene van Lord of the Rings, een kiwi van middelbare leeftijd met een uiterlijk van Gandalf verwelkomde ons in zijn hostel. Nadat hij geprobeerd had ons allemaal een steak voor te schotelen, wat hij beter niet had kunnen doen, was het tijd voor ons nachtelijk avontuur; de thema-avond met als thema; shock your mother! Gezien het feit dat ik nooit zo van verkleedpartijtjes heb gehouden, heb ik het thema even aan mij voorbij laten gaan; al blijkt dat na een paar uurtjes niet van de foto's af te lezen en heb ik vooral genoten van de geweldige creaties van andere. 2 van mijn Engelse mede busgenoten waren dress up en wel uit de playboy gestapt en één van mijn Nederlandse mannelijke reisgenoten kon zo de straten van Phuket, Thailand op. Na een hilarisch avond vol grappen en grollen en weinig slaap was het de volgende dag tijd om te vertrekken naar Franz Josef.

Franz Josef staat bekent om zijn gletsjer. De Franz Josef gletsjer is 12 km lang en is gelegen in het Tai Poutini National park aan de westkust van Nieuw Zeeland. Samen met de Fox Glacier is dit een uniek aanzicht in de Zuiderlijke Alpen van NZ. De gletsjers liggen op 300 meter boven zeeleven en eindigen in het regenwoud. Een andere bijzonder feit is de extreme groei en terugtrekking variërend tot 1,5 meter per dag. De dag na aankomst trok ik een mooi apen pakkie aan en trok ik wat ijzerschoeisel onder en beklom ik met mijn mede reisgenoten en enkele gidsen de met steen, ijs en sneeuw bedekte Frans Josef gletsjer. Omdat de gletser extreem snel groeit en terugtrekt is het voor de gidsen elke dag weer een verrassing hoe de weg omhoog gaat. Na twee nachten Franz Josef werd het tijd om de weg naar het zuiden te vervolgen richting Wanaka.

Vanaf Franz Josef maken we eerst een stop bij Lake Matheson. In één uur loop je om het meer heen en bij een 'clear day' kun je de weerspiegeling van Mount Cook (de hoogste berg van NZ) en Mount Tasman zien. Ondanks dat wij iets last hadden van bewolking konden we inderdaad de weerspiegeling zien, wat weer ontzettend mooie foto's opleverde. Voordat we aankomen in Wanaka rijden we tussen de twin lakes door; Lake Hawea en Lake Wanaka. De lucht is inmiddels vrijwel opgeklaard en gaf wederom geweldige ansichtkaart plaatjes.

Nieuw Zeeland staat niet alleen bekent als het land met misschien wel de mooiste natuur ter wereld, maar heeft ook the adventure capital of the world in zijn bezit; Queenstown. Omdat de adventure capital of the world snel dichterbij kwam, moest ik toch eens gaan nadenken over de sheets met activiteiten die langskwamen. Nieuw Zeeland ofwel A.J. Hackett is begonnen met de eerste commerciële bungee en heeft inmiddels een aardig rijtje locaties op zijn naam staan. Onderweg naar Lake Wanaka kwam de beruchte sheet van de 134 hoge bungeejump ofwel Australasia's hoogste bungee langs. Een bungee met een vrije val van 8,5 seconde en een 1ste bounce van +- 50 meter. Met een kleine twijfel en onder het motto als je iets doet moet je het goed doen, schreef ik mij in om op zaterdag 14 januari om 10 uur , mijzelf vanuit een gondel 134 meter naar beneden te laten storen. Na een kort bezoekje aan het A.J Hackett bungee center, was er betaald (non refundable) en kon het aftellen beginnen.

De spanning nam toe, maar eerst stond er nog een dagtripje naar de Milford Sounds op de planning. De Milford Sounds of ook wel fjordenland staat bekent om zijn hoge en zeer steile rotsen. Milford Sounds is de natste plek van Nieuw Zeeland en er kan per jaar wel 6 tot 8 meter regen vallen. Je mag dan bijzonder geluk hebben om een strak blauwe dag te treffen voor wederom mooie weerspiegelingen in het water. Ik had het geluk even niet aan mijn zijden staan, laten we zeggen dat ik dat nodig ging hebben voor mijn bungee, en met veel regenval zag de Milford Sounds er grijs en grauw uit. Laag hangende mist, koud, maar extreem veel watervallen. Ik heb nog nooit zoveel, wellicht wel honderden watervallen bij elkaar gezien. Een 2 uur durende ferrytrip bracht ons langs de steile rotsen, seal kolonies, dolfijnen, naar open zee en terug. Zelfs een beetje sneeuw op de toppen mocht nies ontbreken.

4 januari, D-Day! De avond ervoor, na een paar vlugge woorden met een Zweeds busgenootje, stapte ik toch wel wat zenuwachtig mijn bed in. Het helpt ook niet echt als het nieuws een paar dagen daarvoor volstaat met het bungee ongeluk in Zuid Afrika. Het thuisfront was inmiddels ingelicht en een paar reisgenootjes, die zelf ook gingen springen, vonden het nog wel even nodig om wat fout aflopende filmpjes terug te kijken. Welkom in het land van de tekst; No Worries! Ik geloof dat ik die woorden s avonds in mijn bed even niet kende. 's Ochtends was ik dan ook verbaasd dat ik relaxed mijn bed uit kwam en de adrenaline begon te voelen. Nog even de weegschaal op in de shop in Queenstown en toen de bus in naar de locatie! Hoe zenuwachtiger de rest werd, hoe meer zin ik kreeg. Toen we eenmaal met outfit en al de gondel stapte en de eerste 4 mannen gesprongen hadden, was het toch echt mijn tijd! In plaats van recht vooruit te kijken, zoals iedereen, vond ik het nodig om 5 sec. voor mijn sprong nog even naar beneden te kijken. Het enige wat ik nog kon uitbrengen was; F*ck dit is hoog!! Met geschreeuw op de achtergrond dat ik gek was, begon het aftellen; 3, 2, 1...............
Wat een rush, wat een gevoel en wat een adrenaline! Absoluut één van de gaafste, maar toch ook bijzonderste dingen die ik deze reis heb gedaan! Nu ik ook nog naar Zuid Afrika ga en daar de hoogste commerciële bungee is á 216 meter, sluit ik niet uit dat ik straks in de buurt van Port Elisabeth, ZA nog een keer aan een koort ga hangen. Uiteraard sloot ik deze dag wel verdiend af met een lekker bakkie (nee geen koffie) in het nachtleven van QTOWN.

Na 4 dagen Queenstown liet ik de tot nu toe leukste stad van Nieuw Zeeland achter mij en ben ik samen met mijn inmiddels vertrouwde Nederlandse reisgenootjes Charlotte en Marjolein in een aantal dagen naar Wellington gereisd. Ondertussen nog een paar mooie stops gemaakt bij Lake Tekapo, waar je vanaf de andere zijde mooie kijk op MT Cook heb en Lake Pukaki. Ijsblauw water, groene landschappen, donkere bergen met witte sneeuwtoppen en een strak blauwe lucht, schitterende stops met een sprookachtig tintje. Vanaf Picton, het deprimerendste dorp in Nieuw Zeeland, hebben we de ferry naar Wellington genomen. In 3 uur word je van het Zuidereiland naar het Noordereiland gebracht. Wellington stond in het teken om afscheid te nemen van Charlotte en Marjolein, maar was tevens ook de plaats waar ik na bijna 5 maanden Fiona en haar Nieuw Zeelandse vriend Rich weer zou zien.

Het zuidereiland zat erop! Sprookjesachtige landschappen hebben mijn gezichtsveld gepasseerd en vaak genoeg kreeg ik het idee dat ik op de filmset van Lord of the Rings was beland. Dan mag het in de liefde de laatste jaren erg rustig zijn, ik ben in ieder geval gevallen voor het Zuidereiland van Nieuw Zeeland!

Oost best, Australië op zijn best!

Ik zou mezelf eigenlijk moeten straffen, want ik ben de laatste tijd iets te laks met het schrijven van mijn blogs. Zoveel gebeurd, zoveel gedaan en nu dan echt tijd voor de (ja nu echt) volledig update van ons/mijn Australië avontuur.

Op 28 oktober zijn we aangekomen in Cairns en hebben vanuit hier verschillende dingen ondernomen. Nadat we beide ons duikbevret hadden behaald op Koa Tao hebben we meerdere andere duiken gemaakt in Azië en waren we nu klaar om een kijkje te gaan nemen in de onderwaterwereld van Australië; The Great Barrier Reef! Velen verhalen gelezen en gehoord; van 100% positief, naar 100% negatief en alles er tussen in. Na de vele mooie dingen in Azië gezien te hebben moesten wij helaas ook eerlijk zijn en heeft The Great Barrier Reef zeker niet ons hart gestolen. Veel dood koraal, weinig kleur, weinig grote vissen, nee het stelde ons teleur!

Eind oktober kwam Edwin aan, een goede vriend van Maarten en zou de komende tijd dezelfde route langs te oostkust als ons volgen. Zijn eerste avond in town moest er uiteraard gedronken worden en na velen corona's en een lachwekkend etentje bij de Mc Donalds leerden we Marlies kennen. Een leuke, vlotte meid uit omgeving Utrecht. Met 4 man sterk hebben we tot 2x toe een auto gehuurd om de omgeving van Cairns te ontdekken. Het idee om een auto te kopen liep helaas anders dan gepland en omdat de autohuur met ze 4en goed was bevallen, hebben we daarna voor 2 weken een auto gehuurd voor de route Cairns - Brisbane á 2000 km.

Onze eerste stop langs de oostkust was Magnetic Island. De naam komt van het veronderstelde 'magnetische effect' van het compas van Captain Cook gedurende zijn reis langs de oostkust. Op Magnetic Island, 52m2 groot, hebben we een kleine roadtrip gedaan naar mooie strandjes en hebben we de eerste Koala's gespot. Onze 2e stop was Airlie Beach, vanuit Airlie beach vertrokken de zeilboten naar de Whitsunday Islands. De whitsunday eilanden zijn een archipel voor de oostkust van Australië. Wederom Captain Cook was de aanleiding van het benoemen van deze archipel. Hij ontdekte de archipel op Pinksteren, in het engels Whitsunday. 3 dagen en 2 nachten hebben we doorgebracht op een zeilboot. We zijn langs prachtige, extreem witten stranden gevaren, hebben gesnorkeld, gedoken (veel mooier dan het noorden van het Great Barrier Reef, en aan onze Nederlandse muziek hits gewerkt. Na Airlie beach zijn we vertrokken naar destijds een onbekende bestemming. We moesten heel wat kilometers overbruggen naar eventuele leuke plekken en wilde graag overnachten in Rockhampton. Helaas was hier geen hostel of motel beschikbaar en zijn we (tegen de adviezen in) doorgereden naar het zuiden. In Australië kun je beter niet in het donker rijden i.v.m. de velen kangoeroes die de weg overspringen. Na enige uren rijden kwamen we bij het kleine plaatsje Angus Water ofwel Town of 1770 uit. Omdat het inmiddels bijna middernacht was, waren de enige twee hostels hier ook gesloten. Helaas zat er niets anders op dan de auto te parkeren op de parkeerplaats naast de camping om vervolgens in de auto of buiten in een speeltoestel te gaan slapen. Een mooie ervaring, in een land waar dit gewoon kan. De volgende morgen zijn we illegaal gaan douche op de camping en had Marlies nog het lef om de supermarkt van de camping leeg te kopen voor een lekker ontbijtje. Snel een hostel uitgezocht en kennis gemaakt met de golven van 1770. Surfen is naast Rugby en Cricket toch wel een sport die fanatiek wordt beoefend en het was dan ook mijn eerste kennismaking met een board zonder bindingen. Snowboarden? No worries, zoals ze in Australië zeggen. Surfen? Ik lig nog bij te komen! Uiteindelijk bleek 1770 een te gekke bestemming te zijn en verbleven we één van de leukste hostels van Australië, Cool Bananas! Craig de eigenaar had een extreme schoonmaak tik en zelfs onze moeders zouden daar van kunnen leren. De keuken werd wel 5x per dag schoongemaakt en dan praten we nog niet over hoe vaak hij de tafels afnam. Gigantisch gelachen met een leuke groep Nederlanders. Na een paar mooie dagen in 1770 zijn we samen met Jeroen en Stephanie (Alice Springs), welke we toevallig in Cool Bananas tegenkwamen naar Rainbow Beach gereden.

Vanuit Rainbow Beach zouden Edwin, Stephanie, Jeroen en ik een 3-daagse self drive tour over Fraser Island maken, terwijl Maarten in Rainbow bleef, omdat hij later is teruggegaan om deze tour met een andere vriend te doen. Fraser Island is het grootste zandeiland ter wereld en is 122 km lang en tussen de 5 en 25 kilometer breed. Fraser staat bekend om zijn flora en fauna en de nodige Dingo's kun je hier wel spotten. Belangrijk om altijd je eten goed af te sluiten, want Dingo zijn zo brutaal als de pest hebben wij ervaren. Fraser Island was waarschijnlijk één van de beste trips in mijn Australië avontuur! 3 dagen lang door zacht zand scheuren met een 4x4 en de mooiste strandjes en natuur zien. Na Fraser Island was het tijd om voor Edwin en ons door te rijden naar Brisbane, de auto in te leveren, en vanaf daar ons eigen plan te trekken. Edwin en Maarten zijn vervolgens samen naar het zuiden getrokken om een andere vriend in Sydney te verwelkomen. Voordat ik met Stephanie, Marlies en Jeroen op een 8daagse kampeertrip naar Surfers Paradise en Byron Bay ben gegaan heb ik besloten om het e.e.a. aan mijn reis aan te passen.

Ik werd eind november door mijn nichtje Esmee gevraagd met haar en mijn oom mee te gaan naar Zuid Afrika, Namibie en Mozambique! Omdat dit een mooie kans is om nog een continent en een paar landen van what to do lijstje aan te doen heb ik ja gezegd en vlieg ik samen met hun op 25 april naar Jo'burg in Zuid Afrika, om uiteindelijk vanaf Jo'burg op 8 juni weer terug te vliegen. Dit alles betekent dat ik korter in Zuid Amerika blijf dan gepland, dat wegens de kosten het handiger was om eerst terug naar Nederland te vliegen (Ja echt!) en dat ik dus straks na bijna 11 maanden op maandag 23 april om +- 10:30 weer voor drie dagen voet zet op Hollandse bodem!

Tussen 28 november en 13 december heb ik samen met Marlies in Byron Bay doorgebracht. Mijn beste bestemming in Australië! Leren surfen, gekampeerd, letterlijk weggespoelen uit onze tent, 19 jarige Duitse jongens geleerd dat gezond eten niet bestaat uit 2 maanden lang 1 dollar noedels eten en champagne gedronken! Marlies, dank je wel voor de 8 super weken en de afsluiting met O&N! Zie je in Juni ?

Op 13 december ben ik met Loes vertrokken naar Sydney! Loes hebben Fiona, Rebecca, Bob en ik leren kennen op Koa Tao. Loes deed samen met Fiona en mij haar duikcursus en dit klikte destijds gelijk. We hebben in Kuala Lumper nog een keer geprobeerd af te spreken, maar doordat ze in het betreffende winkelcentrum het nodig vonden om twee starbucksen te maken ipv één stonden we dus allebei bij de verkeerde of goede (het is net hoe je het zit) te wachten. Loes heeft met haar reis door Azië een leuke kerel uit, jawel, Brisbane Australië leren kennen en is inmiddels bezig om zich hier te gaan vestigen. Loes zat inmiddels al wat weken in Brisbane en wilde graag wat meer van Australië zien. Na overleg met het thuisfront en met Loes was er besloten dat ze van 13-12 t/m 29-12 mee zou gaan rondreizen. Na een paar dagen door Sydney geslenterd te hebben was het dan eindelijk tijd om na bijna 6,5 maand paps en mams te verwelkomen in het Land Down Under! ? Na een reis van ruim 21 uur, kon ik ze om 20:30, plaatselijke tijd, eindelijk weer in mijn armen sluiten. Om eens iemand anders dan mijzelf aan het woord te laten verwijs ik jullie allemaal naar de blog van mijn paps en mams; http://travelnotes.riksjatravel.nl/quaadgras/ en onze reis samen!

Paps en mams, dank jullie wel voor jullie komst naar Australië! Ik heb een fantastisch tijd met jullie gehad en zal nog vaak terug denken aan de mooie momenten in het Land Down Under! Ik hou van jullie <3

Nadat ik een fantastisch O&N in Sydney heb gehad, waar Maarten het vierde in Melbourne, zijn we op 3 januari vertrokken naar het land nog verder dan Australië!

Thank you land Down Under, Kia Ora Nieuw Zeeland

Let's rock the Northern Territory!

Volgens mij hebben jullie lang genoeg in spanning gezeten en wordt het tijd voor een volledig update over ons avontuur in Australië. Onze tocht naar Australië ging niet zonder slag of stoot en op het vliegveld van Denpasar bleek dat onze visum niet door de reisorganisatie was geregeld, terwijl we hier wel een bevestiging van gekregen hadden. Geen visum is geen toegang tot de vlucht en dus geen overstap naar Oceanië. Na enige tijd en een paar telefoontjes later konden we alsnog ons visum regelen en waren we op 15 minuten na op tijd om in te checken voor onze vlucht naar Darwin, Australië.

Australië is het grootste eiland ter wereld en ligt op het Zuidelijk halfrond en het eiland is groter dan Europa. De kustlijn is +- 26.000 km lang en er wonen +- 22 miljoen mensen, waarvan het grootste deel in de grote steden als Sydney, Melbourne, Brisbane, Cairns, Perth, Adelaide en Darwin. 2 miljoen mensen wonen er op het westerlijk gedeelte, wat een groot deel van het land in beslag neemt. Hiervan wonen +-1,5 miljoen mensen in de grootste plaatst aan de westkust; Perth. Het noorden van Australië, het Northern Territory is extreem dunbevolkt: slechts 1 procent van de Australiërs woont in een gebied ter grootte van Frankrijk. Ook wel de Outback genoemd. Je vindt hier de toeristische trekpleisters als Ayers Rock en het Kakadu National Park, waar je uren doorheen kunt rijden zonder een mens tegen te komen. De grootste steden zijn Darwin, Palmerston, Alice Springs, Lichfield en Katherine.

Darwin valt onder het Northern Territory en is één van de 'grotere steden' van Australië. Groot en druk kun je het niet noemen en vanuit het roemoerige Azië was het een hele omschakkeling dat we nu opeens in een erg rustige stad terecht kwamen, waar je af en toe alleen wat dronken aboriginals tegenkomt. Aboriginals, ook z'n apart onderwerp, maar daarover laten meer. Na een aantal dagen Darwin hebben we een 3-daagse tour gedaan naar Kakadu National Park. Kakadu NP ligt nog ongeveer 200 kilometer ten oosten van Darwin en is groter dan Nederland. We hebben hier onze eerste wildlife, krokodillen, gespot. Zoet- en zoutwater kroko's. Zoals de tourgide vertelde moet je voor de zoutwater kroko's oppassen want die kunnen je helemaal verslonzen (?). De zoetwater kroko's zijn alleen nieuwsgierig en zullen hooguit een arm of been afrukken. Fijn dan weten we dat ook weer! We hebben hier een aantal georges opgezocht om lekker te zwemmen zonder kroko's. Nou ja dat kunnen ze voor 99% zeggen, want er glip er altijd wel eentje door. Ook weer fijn! Na 15000 km zaten gelukkig al onze ledematen nog aan ons lichaam en gingen we terug naar Darwin. Na Darwin hadden we een trip van 1500 km in het vooruitzicht. Met de bus naar Alice Springs.

Alice Springs, ligt in het Red Center ook wel de outback genoemd en ligt met de bus 21 uur rijden van Darwin af. De indrukken die je van het landschap krijgt zijn geweldig en zo nu en dan word je geëntertaind door een paar wederom dronken Aboriginals. In Alice Springs hebben we Jeroen en Stephanie uit Boskoop en Langarak leren kennen. De eerste avond hebben we samen gekookt en zijn we nog wat gaan drinken in de rockbar. De enige bar nog iets te beleven valt. Vooral die avond, want een aantal Aboriginals vonden het nodig om in een hoger gelegen complex in te breken, maar toen ze over het dak van de rockbar liepen, stortte deze in; Dat is nog eens met de deur in huis vallen. Eentje viel bovenop een beveiliger van het cafe en die brak daardoor zijn enkel. We verder vriendelijk verzocht het pand te verlaten, want de komende minuten zouden niet 'leuk' zijn om te zien. Aboriginals worden inmiddels als mensen herkend, maar jaren geleden was het nog legaal om Aboriginals af te schieten. Velen Australiërs, vooral in de outback, zijn niet gecharmeerd van deze groep en behandelen ze dan net als honden.
We waren speciaal naar Alice Springs gekomen om een tour langs de drie hoogtepunten van het Red Center te doen. Ayers Rock (Uluru) Kata Tjuta (The Olga's) en Kings Canyon. We sliepen 2 nachten in een swag. Een soort van grote slaapzakken met een dun matje aan de binnenkant. We hebben dus twee avonden onder de sterrenhemel geslapen. Mooie belevenis. 28 oktober stond ons vliegtuig van Alice Springs naar Cairns klaar! Het Northern Territory zat erop, op naar de east coast!

Java & Bali, Azië zit er op!

Voordat wij aan onze reis begonnen, kregen we regelmatig de vraag wat we 4,5 maand in Zuid Oost Azië zouden gaan doen. Dat was toch veel te lang of zouden we niet al heel snel Azië klaar zijn? Daar eten ze toch alleen maar rijst en noodles? Trekken jullie dat wel 4,5 maand lang, enz enz enz....?! 2 maanden geleden zouden we inderdaad gezegd hebben dat 4,5 maand Azië veel te kort was, maar hoe dichterbij de datum 15 oktober kwam, hoe meer wij gingen uitkijken naar Australië en is 4,5 maand Azië inderdaad lang genoeg.

Op 29 september zijn we weer met ze drieën herenigd in Jogjakarta, Java en kon onze reis door Indonesië verder gaan. Maarten en Talya hadden al een drie daagse trip naar de Bromo vulkaan en Ijan crater geboekt en ik wilde daar graag bij aansluiten. Dit betekende wel dat ik in de middag van 29 september zelf een tripje naar Borobudur moest regelen. Na enige navraag in het hotel was de enige mogelijkheid om samen met de 'chefkok' een één uur duurende scootertocht te maken. Waarom ook niet? Laten we dan maar gelijk het echte Indonesië ervaren en ben ik achterop gesprongen. Terwijl Maarten en Talya Borobudur 's middags al gezien hadden, kwam ik een half uurtje voor zonsondergang aan, prachtig! Borobudur is een groot tempel complex ten noorden van Jogjakarta en ze vergelijken het met Angkor Wat in Cambodja. Omdat wij Angkor Wat ontzettend indrukwekkend vonden, viel Borobudur eigenlijk een beetje tegen. De tempel is nog steeds prachtig, maar valt in het niets vergelijkend met Angkor Wat.

De volgende morgen zijn we om half 9 van Jogjakarta vertrokken naar een dorpje vlakbij de Bromo vulkaan. Dit betekende wel een hele dag reizen in een busje zonder airco en hele slechte wegen. Slechte wegen waren we weleens eerder tegen gekomen in Vietnam, Laos en Cambodja, maar een busjes zonder airco, waar het ruim 30 graden is, was toch even wennen. Na een volle dag reizen kwamen we aan bij onze overnachtingsplek en dit was niet meer dan een kaal hotel met een paar kamers. De volgende ochtend staan we om half 4 op om het de zonsopgang te bekijken vanaf het viewpoint en om daarna de vulkaan van dichtbij te zien. Talya en ik besluiten de klim naar boven per paard te doen. Maarten niet gezien en loopt, velen malen sneller dan onze paarden, de vulkaan op. De rand van de vulkaan is alleen per trap bereikbaar, maar als je éénmaal boven bent heb je een prachtig uitzicht in de rokende vulkaan. Ja de vulkaan is nog steeds actief! Je staat letterlijk op de rand van de vulkaan en één misstap en ze vinden je nooit meer terug. In Nederland zou dit uiteraard zo verboden als wat zijn, maar hier kan en mag alles. Na deze erg vroege ochtend trip is het tijd om opnieuw de bus in te stappen en onze weg te vervolgen naar een National Park in de buurt van de Ijan crater. We hebben wederom een kort nachtje en om dezelfde tijd als de dag ervoor staan we op om naar de voet van de crater te gaan. Om daadwerkelijk een prachtig uitzicht te krijgen over de crater, dien je een 3 kilometer lange hike te maken. 3 kilometer neemt normaliter weinig tijd in beslag, maar doordat deze stijl omhoog gaat doen we er iets minder dan een uur over. Hoe hoger je komt, hoe viezer de lucht wordt. Een combinatie van rotten eieren en vuurwerk. Het uitzicht is werkenlijkwaar nog mooier dan bij de Bromo vulkaan en we hangen, ondanks de lucht, zeker een uur rond op de rand van de crater. Na deze tocht worden we met de bus naar de ferry gebracht, welke ons binnen een uur naar het volgende eiland brengt; Bali!

We verblijven één nacht in Kuta om de volgende nacht de bus, ferry, bus en boot te nemen naar de Gili eilanden. Even waren wij vergeten dat er een uur tijdsverschil is tussen Java en Bali en hadden we dik de bus gemist als we de avond ervoor niet om een wake up call hadden gevraagd. Talya en ik waren natuurlijk alweer gepikeerd dat ze ons een uur te vroeg belde en na Maarten aangespoord te hebben terug te bellen bleek toch echt dat we er alla minuut uit moesten om tijdig klaar te staan. Daar gaat je extra uurtjes L De Gili eilanden zijn 3 kleine eilandjes voor de kust van Lombok en zijn de laatste jaren erg in opkomst. Wij verbleven op Gili Trawangan het grootste eiland van de drie, maar tevens ook het gezelligste eiland. Op maandag, dinsdag en vrijdag staan de avonden in het teken van feest en overdag hangen we bij het zwembad of maken we wederom een paar funduiken. Maarten besluit om 2 extra specialisaties te doen en is vanaf nu bevoegd om naar 40 meter te duiken en mag tevens met Nitrox duiken. De samenstelling van Nitrox is anders, waardoor je langer (niet dieper) onderwater kan blijven. Helaas vallen voor Talya en mij de funduiken een beetje tegen (iets te verwend de afgelopen maanden) en besluiten we het bij twee duiken te houden. Maarten daarentegen is druk met zijn specialisaties dat zijn 3 dagen erg leuk en leerzaam zijn.

Op zaterdag 8 oktober is het tijd om terug te gaan naar Bali, er is bezoek uit Nederland!! Samen met Maarten zijn ouders zullen wij de laatste 7 dagen van ons Azië avontuur doorbrengen in Sanur ten oosten van Denpasar (de hoofdstad van Bali). Omdat we beide inmiddels al enige tijd met Talya reizen vinden we het leuk als zij ook nog de laatste dagen bij ons blijft. Een extra bed is zo geregeld en met ze 5en hebben we een heerlijk, gezellige week in Segara Village. Woensdag 12 oktober besluiten we om een dagje op pad te gaan naar Ubud. Ubud is het centrum van Bali en wordt gezien als een artistiek dorp. We bezoeken hier tevens het monkey forest. De apen zijn hier erg brutaal en na niet al te lange tijd heb ik de eerste aap op mijn schouders zitten of aan mijn arm hangen. Voor de zonsopgang rijden we naar Tanah Lot, ten noorden van Kuta. Hier ligt een tempel in zee en heb je adembenemend uitzicht als de zon onder gaat. We sluiten de avond af met een lekkere hapje in het Hard Rock Cafe.]

Donderdag 13 oktober zou voor Talya en mij in het teken staan van een dagje shoppen in Legian & Kuta, waar Maarten, Yvonne en Lex lekker bij het zwembad blijven. Talya gaat 's ochtends al eerder weg voor een cursus (iets in de zin van verbeter je leefgewoonte), Maarten, Yvonne & Lex zijn in onderhandeling over 2 leren tassen en ik zit in onze kamer het e.e.a. te lezen over Australie. Dan opeens iets voor 11en begint de grond te beven en lijkt het in eerste instantie of er een hele zware vrachtwagen voorbij komt. Gezien het feit dat wij geen weg naast onze kamer hebben liggen, begrijp ik al snel dat het niet gaat om een zware vrachtwagen, maar om een aardbeving. De eerste seconde stond ik even aan de grond genageld. Aardbeving? Zeggen ze normaal gesproken niet dat je in de badkuip moet gaan liggen of in de deurpost moet gaan staan? Ik besluit gewoon even naar buiten te lopen, zoals velen andere in het resort en tevens het personeel doen. De beving stop en het personeel en de lokale bevolking rent naar de zee om deze te controleren. Tsunami/aardeving center wordt gebeld, maar de beving is de diep en niet krachtig genoeg om een Tsunami waarschuwing af te geven. Een beving van 6,2 op de schaal van richting, 150 kilometer ten zuiden van Bali op een diepte van 61,3 kilometer. Niet de zwarte beving in de Bali geschiedenis, maar hij komt wel in aanmerking voor een zware in Bali begrippen. Her en der is er wat schade en zijn er wat gewonden, maar gelukkig blijkt alles uiteindelijk enorm mee te vallen. Wij hadden allemaal nog nooit een aardbeving mee gemaakt en daardoor sta je wel even vreemd te kijken. Weird en een beetje spooky!

Vrijdag een nieuwe poging voor zon, zee en zwembad en tevens hebben wij extra gezelschap genaamd; Bart! Dit is inmiddels de 4e keer dat we hem tijdens onze reis zien. Hij is de avond ervoor op Bali aangekomen i.v.m. zijn broer die overkomt. Extra leuk om nog even een avondje met zijn vieren Kuta in te gaan voor een gezellige avond uit.

Afgelopen zaterdag 15 oktober was het dan toch echt tijd om afscheid te nemen van Yvonne en Lex, maar ook van Talya. Yvonne en Lex vlogen de dag na ons weer naar huis en Talya zal op 18 oktober naar Vietnam vliegen. Bart vlieg begin november weer terug naar Australië en we sluiten dan ook niet uit dan we hem ergens onderweg nog gaan tegen komen.

131 dagen, bijna 19 weken, 4,5 maand, 7 landen en 1 continent zitten er nu op! We zijn in het land Down Under, een nieuw continent, een nieuw avontuur, welke verbazingwekkend genoeg op Bali International Airport al begon met een kleine tegenslag! Hierover houden we jullie nog even in spanning. We gaan eerst eens even acclimatiseren in dit westerse land!

Cheers mate! X

PS: Yvonne en Lex bedankt voor alles! We hebben genoten :-)

Maleisië, Singapore & Sumatra

Op 4 september jl. verliet Fiona Maleisië en zou ik sowieso 4,5 dag langer in Kuala Lumpur blijven tot de aankomst van Maarten. Soms is het wel even lekker om een langere periode op één plek te zijn. Een jaar reizen klinkt als vakantie, maar elke 3 dagen weer een bus, trein of vliegtuig in, lang wachten, niets gaat zoals het moet gaan, tijd is maar tijd, kan soms heel vermoeiend zijn. Deze 4,5 dag heeft dus vooral in het teken gestaan van ontspannen en is met niet al te veel zorgen doorgebracht in en om Burkit Bintang, het leukste gedeelte van Kuala Lumpur. Op donderdag 8 september was het voor Maarten tijd om zijn vrienden en familie in Nederland opnieuw gedag te zeggen en nu echt de laatste 9 maanden aan de andere kant van de wereld door te brengen zonder opnieuw naar huis te komen. Maarten had al aan mij laten weten dat we vanaf vrijdag ook gezelschap zouden krijgen van Talya. Een gezellige zuid Afrikaanse, wie Maarten heeft leren kennen in Laos. Samen hebben zij o.a. de Padi Open Water/Advanced gehaald in Koh Tao. Talya reist zelf ook al een aantal maanden door Azië en zal voorlopig meereizen naar Maleisië, Singapore en Indonesië. Op vrijdag 9 september waren we weer compleet en zijn we met ze drieën, Dennis, Alex en de inmiddels leren kennen Maarten D gaan stappen.

12 september werd het tijd voor het vervolg van onze reis en zijn we 's avonds op de bus gestapt naar het oosten van Maleisië om vanaf hier de boottocht te maken naar de Perhentian Islands. 2 kleine eilandjes voor de kust van Maleisië waar we met ze drieën wilden gaan duiken. Was Maarten 2 maanden geleden nog 'negatief' over duiken, nu is het heel handig om allebei je brevet te hebben. De eerste dag stond vooral in het teken van ontspannen. Het hotel waar we voor gekozen hadden was niet helemaal wat we er van voorgesteld hadden en de dag erna zijn we van Long Beach naar Coral Bay verhuisd. Een stuk rustiger en een prachtige bungalow met adembenemend uitzicht over de bay. 's Middags zijn we gaan snorkelen op drie verschillende spots en hier al het e.e.a. aan haaien en schilpadden gezien. De schilpadden blijven een geweldige verschijning en zijn de afgelopen weken toch wel één van de hoogtepunten van het duiken/snorkelen geweest. De laatste dag hebben we twee duiken (wrakduik & diepduik) gemaakt om ons logboek weer te kunnen aanvullen.

Plannen zijn er om ook weer gewijzigd te worden en ik besluit op 16 september niet met Talya en Maarten mee te reizen naar Singapore, maar om de bus terug te nemen naar Kuala Lumpur en om de volgende dag met Maarten D. een vlucht de pakken naar het Maleisische gedeelte van Borneo. Na een korte vlucht van +- 2,5 uur komen we aan in Sandakan, waarnaar we een taxi pakken naar Sepilok. Sepilok staat bekend om het Orang Utan Rehabilitation Centre. Orang Utangs welke in slechte omstandigheden worden gevonden of gehouden door locals worden hier opgevangen en worden hier in een normale leefomgeving klaar gestoomd voor een reintergratie van de apen samenleving :-) 's Avonds besluiten we een avondtour te doen en zien we dieren die vooral nu actief worden waaronder slangen en luiaards. De volgende dag is het de bedoeling om de bus naar Semporna te nemen. Helaas blijkt de reservering door het resort niet goed te zijn gemaakt, waardoor er geen plek meer in de bus is. Balen, want we moeten de volgende dag om 8 uur in Semporna zijn om de boot naar Mabul Island te hebben. Kleine tegenslag, vooral omdat dit de enige bus is die de reis naar Semporna maakt. Samen met een Engels stel, welke hetzelfde probleem hebben, reizen we terug naar Sandakan om daar uiteindelijk samen een taxibusje te nemen naar Semporna. Het kost tijd en geld, maar dan heb je ook wat! Eenmaal in Semporna blijkt dat we in het meeste verschrikkelijk hostel ever zitten, maar dat kan er na zo'n dag ook nog wel bij. Gelukkig blijven we hier maar één nacht of wel geteld 7 uurtjes. De boottoch naar Mabul Island neemt ongeveer 1,5 uur in beslag en we worden hier vriendelijk ontvangen door een aantal Dive Masters en Dive Instructors. De komende drie dagen zullen volledige in het teken staan van duiken. Mabul, Kapalai en Sipadan staan bekend om één van de mooiste duikspots ter wereld en we hebben hier dan ook 6 prachtige duiken gemaakt. Na Mabul is het tijd om met de nachtbus (deze keer wel goed geregeld) naar Kota Kinabalu, de hoofdstad van Sabah (Borneo) te reizen. Hier verblijven we 4 nachten en maken we o.a. een trip naar het Kinabalu NP. De hoogste berg van Zuidoost-Azie ligt in Kinabalu NP en met zijn ruim 4000 meter hoogte is het een indrukwekkend gezicht vanaf één van de vele viewpoints. Op 27 september besluiten we samen af te reizen naar Singapore.

Singapore is het kleinste land van Zuidoost-Azië, met 683 km2 is het net iets groter dan de Nederlandse noordoostpolder. Het land bestaat uit 63 eilandjes die van Indonesië worden gescheiden door de Straat van Singapore en van Malesië door de straat van Jahore. Via Kota Kinbalu nemen wij een goedkope vlucht naar Johor Bahru, om vanaf daar snel naar Singaore te reizen. Singapore staat bekend als het land waar heel veel dingen niet mogen; Kauwgom is verboden, fooi geven is ongebruikelijk en is verboden op het vliegveld, je mag 1 pakje sigaretten invoeren en op drugs staat met geen enkele uitzondering de doodstraf. Singapore is schoon, duur en genoeg voor 2 dagen. We bezoeken het Marina Bay Sands, een groot en exclusief hotel, waarbij we 's avonds een fantastisch uitzicht hebben over de skyline van Singapore. We rijden over het parcour van de Formule 1, welke ze nog in volle gang aan het afbouwen zijn, we doen een ritje in de Flyer (vergelijkbaar met de Londen Eye, maar dan hoger) en bekijken een lichtshow bij de fountain of Wealth ofwel de grootste fontein van de wereld, genoteerd in het Guinness book of records.

Maarten en Talya hebben deze 12 dagen doorgebracht Singapore en Sumatra, Indonesië. Op Sumatra hebben ze een 3 daagse trekking gedaan en zijn daarna doorgereisd naar Lake Toba in het noorden. Lake Toba is een groot crater meer ook wel super vulkaan of caldera genoemd. Hij barst ongeveer éénmaal per 400.000 jaar uit, waarbij de laatste uitbarsting zo'n 74.000 jaar geleden is geweest. Deze geldt zelfs al de grootste vulkaanuitbarsting op aarde van de laatste 2 miljoen jaar. Door de uitbarsting is de caldera gevormd en wordt tegenwoordig dus ookwel het Tobameer genoemd. Het meer is 100 km lang en 30 km breed.

Op donderdag 29 september neem ik afscheid van Maarten D. en reis ik net zoals Talya en Maarten af naar Indonesië. We zien elkaar 's avonds in een hotel in Java, maar daar straks meer over!